Orhan Veli şiirinde;
Beni bu güzel havalar mahvetti, Böyle havada istifa ettim, Evkaftaki memuriyetimden.
Tütüne böyle havada alıştım, Böyle havada aşık oldum; Eve ekmekle tuz götürmeyi
Böyle havalarda unuttum;Şiir yazma hastalığım Hep böyle havalarda nüksetti;
Beni bu güzel havalar mahvetti. der
Bahsettiği mevsim hazan değil nevbahardır. Bense her daim hazanı sevmişimdir. Her canlının çıplak hali nasıl saf ve temizse hazanın da öyle bir hali vardır. Yapraklarını döker, asude bir resim görürsün karşında. Farklı kıyafetler giyer öyle çıkar karşına. Ne zaman nasıl geleceğini bilemezsin. Sürekli seni şaşırtır. Ama en güzeli her daim bir gözyaşı halindesindir. Mazoşitlik değil bu. Bir çok insan aşkın sadece gülen bir yüzü olduğunu her daim mutluluk içerisine yüzüldüğünü umut eder/ister/sanır… Aşk bu değildir ki. Gördüğün Aşk nar çiçeği gibi karşına çıkar. Onunla tanıdıkça birbirinizi, en çıplak halini sana göstermek için kabuğunu açar. Her soyunmasında farklı bir tanesini tadarsın o resmin. Görmediğin resimler, duymadığın şarkılar fısıldır sana rüzgar. Ayaklarını yerden kesmek istiyorsan hazanda aç pencereni, bak etrafına sadece Son bir hatırlatma, Her mevsim elbette güzeldir ancak aşk filmi arıyorsan içinde hazan geçen filmlere bak. Orada aşkı bulacaksın…
