Yeşil kazaklı psikolog moruğa kibarca siktiri çektikten sonra bir süre işler iyi gider gibi olmuştu. İyiye gittiğini düşünme sebebimin el altından alınan yeşil reçete ilaçlar ile karışan bolca votkanın yarattığı halüsinasyon olduğunu anlamamıştım. Kendi kendime seslenmeyi kesmiştim bir süreliğine de olsa, Can diye kendi kendime bağrınıp durmuyordum evin içinde. Sahi benim adım Can ve bu okuduklarınız beni tanıyan yada tanımayan kimseye en ufak bir fayda sağlamayacak.
Bugün, içinde bulunduğumuz anları yaşamak öyle bir ızdırap ki benim için, sanki ruhumu bir mengeneye bağlamışlarda her tarafından çekip kopartıyorlar gibi hissediyorum. Benimle aynı hissi yaşayan insanlara bile tahammül edemiyorum, geçmişte sevdiğim kadınlarla aramda geçen yazışmaları tekrar tekrar okuyorum, en azından kısa okuma anlarındayken bugünden uzaklaşabiliyorum. Yanlış anlamayın, mutluluk dolu anların yazıtları değil bu okuduklarım, oldukça inişli-çıkışlı duygu durumları barındıran bu konuşmalar beni kısa süreliğine de olsa bugünden uzaklaştırdığı için cirit atıyorum metinlerin arasında. Kimi insan çıkışı arar, kimi insan çıkışı ararken kaybolur aradığı şeyi unutur. Bazılarıysa çıkışın yolunu bilir, çıkmaları gerektikleri konusunda en ufak bir şüpheleri yoktur, sadece çıkmadan önce geride kalanlar için her şeyi yoluna koyduklarından emin olmak isteyecek kadar tanrı kompleksine sahiptirler, bir yandan da çıkışları konusunda en ufak bir şüphe barındırmayacak doğru sebebi kollarlar. Sahi benim adım Can, bu benim çıkışımın hikayesi.
