Birbirine benzer resimler çiziyorum, Gülüşünü hayal etmekle başlıyor, Gamzelerine sığınıyor, Yeşil gözlerinin buğusunda...

Benim bütün dengem bozuldu yeniden. Zihnim kelimelerle dolu çok uzun zamandır. Kelimeler birbirinin üstünden atlayıp oyun oynuyorlar...

Bir kent düşle, En güzel rengi gözlerinin yeşili. Sana en büyük sırrını anlatanı düşle, Çünkü onun teslimiyeti sevgine. Eli...

  Sonu henüz yazılmamış bir hikayeden paylaşıyorum bu pasajı. Ucuna Pazar gününe yakışır şarkıyı ekliyor, sonunu sigara...

Müzeyyen, Sana dair duyduğum özlem, tek bir sözün ile hatıratımın en derinine yuvarlandığım o karanlık kuyunun ta kendisidir....

  Anlıyorum. Tam anlamıyla değil belki ama anlamaya başladığımı zihnim bana hissettiriyor. Kendi iç kaosumu bastırmaya...

Sahne 1: Işıklar yanar ve perde açılır. … Odanın içinde bir sağa bir sola döndüm. Tüm bu olanları düşündüm....

Başa çıkmanın bir yolu olmalı, diyorum kendi kendime. Tüm bu olanlarla baş etmenin bir yolu olmalı. Bazen her şey üstüne gelir...

Biri konuşsa kıyamet kopacak ve ben çığlığımca ağlayacağım. Biri konuşsun, konuşsun hemen biri, yoksa kendimi vuracağım....

  Bu yazının ilk halini 2012 yılında yazmışım, Bukowski ile henüz tanışmış, Postane’yi yeni bitirmiştim o dönem....