İçimdeki kuşkuyu bastıramıyor zaman.
Derinlemesine kanatıyor.
Sürüklenmiş gibiyim bir hayalin peşinde.
Aklıma türlü düşünceler geliyor, tam yazacakken kaçıyor. Didiniyorum hatırlamak için. Fakat daha sonrasında zorlamayı bırakıp farklı cümlelerinde beni tanımlamasına izin veriyorum zorlamadan. Günden güne kendimi biçimlendiriyorum. Hatalarımı zihnime kazıyorum. Hiç ders almazmışçasına yeniden usulca yapmak için. Sigarayı daha yavaş içmeyi öğrendim mesela. Daha keyifli hale getirdi zehirlenişimi. Şarjımın bitmesinden keyif alır oldum. Sırf kendime bağımlı olayım diye. Ne tatlılar, kekler çikolatalar ,yedim de hiç biri gülüşün kadar tatlı gelmedi bana. İçimde buruk bir hüzün ve yasla anarım kikirdemelerini ve düzgünce dizilmiş dişlerini. Sana bakarken bazen Tanrı seni özenle yaratmış ukala, nedir yanında bu devasız hissedişlerim, kendimi kötümserliğim. Ondan mıdır artık kendimi sevmeyişim ya da delicesine sevmişliğim. Uyandığında papatya misali açılan gözlerin zaman zaman kapkaranlık olurdu bana sanırım delirmiştim ya, işte o sıra göremedim. Hafif kemerli burnumla gülmeyi hep sevdim. Gözlerinin içine bakarken daha da. Ama bunu istemedin güzelliğimi içselleştiremedin. Kusursuzluk talep ettin rezalet hayatımın tam ortasında. Vücudum güzeldi ince ve zarif bacaklarım en çok onları sevdin. Bilirim belki beni de çok sevdin. Ama zaman geçince sende benden geçtin.
