Hani bazı zamanlar vardır; evet dersin işte şimdi her şey tamamlanıyor, her şey güzelleşiyor. Bir anda su o kadar güzel akar ki yoluna küçücük bir taş bile çıkmaz. Öylesine berrak, öylesine duru, öylesine temiz. Dibi görünür ya hani. Derinliğini fark edemezsin, sanki yürüsen yürünürmüş gibi. Biraz temkinli davranırsın başta ama o kadar güzeldir ki içine çeker seni, durduramazsın içindeki içine girme isteğini.
Korkarak da olsa bi adım atarsın. Sonra bi bakarsın göründüğünden çok daha derin, boyunu aşıyor. Sonrası ufak bi çırpınış ama yüzmeye engel değil. Yüzerim dersin, yorulmadan yüzerim…
Biraz gidersin de, gittikçe derinleşir fark etmezsin.
Daha öncekiler gibi değildir ya da öyle gelir, inanırsın bu defa yapacağına.
Şanslıysan yaparsın da! Engeller çıksa da yolunu kesmez bir şekilde aşarsın.
Ama şanssızsan..! Ya da o berraklığı kirleten sensen..! Su bulanıklaşır, soğur, dalgalar yükselir. Her kulaç daha ağır gelmeye başlar. Önünü göremeyecek hâle gelir belki.
Bilinmezliğe koşmak gibi çırpındıkça daha çok görünmez olur her şey. Ne önünü görebilirsin ne dibi!
Yorulursun da…
Kıyıdan o kadar uzaklaşmışsındır ki tekrar berraklaşacağı umuduyla ilerlerken, çıkma ihtimalin de kalmaz. Öylece kalakalırsın bilinmezliğin ortasında.
Karanlık bir çıkmaz sokakta kalmak gibi!
Nefesin yetene kadar yüzersin.
Kocaman bir muammanın içinde bilinmezliğe doğru yüzer durursun…
