Hayat çok değişken bir yolculuk. Bir gün her şey yolundayken ertesi gün insan kendini bir enkazın içinde bulabiliyor. Ya da yıkık dökük harabe gibiyken hayat; bir anda nergislerle, güllerle, akasyalarla dolu bir bahçeye dönüşüveriyor. Tabi biraz mübalağa yapıyorum; güzel olan hiçbir şey bir anda olmaz! Sabretmeyi, sebat etmeyi öğretir, beklemeyi öğretir. İnsanız işte; bir gün o bahçeye açılan kapıya ulaşmak için yürür dururuz patika yollarda. Zaman zaman ayağımıza taşlar batar, bazen bir dal parçası çizer bir yerimizi. Ama, yolun kenarında bir tanecik bile çiçek görsek inanırız; doğru yoldayız..! Tüm o acılar güzel günlerin önceden ödenen bedeli der kabul ederiz.
Çok kaybolmuşluğumuz vardır yanlış patikalarda, bazen çıkmaz sokaklara sapıp geri dönüşler ekleriz yolculuğumuza.
Sonra, herkes kendine bir kılavuz edinir. Kendi anladığı dilden, onu ikna eden hangisiyse o kılavuzla devam eder yolculuğuna. Bazen kargayı seçenler (🙃) değiştirmek zorunda kalır kılavuzunu. Ama neticede bir kılavuz, başıboş-avare yürümekten daha eftaldir… 🙂
