Beni gerçekten tanımaya çalışıyor musun?
Ya da kafandaki kişiyi mi arıyorsun bende?
İlk sorduğumda fark etmemiştim altındaki derinliği. Ama biraz düşününce ne garip değil mi!
Gerçekten olduğu gibi tanımaya çalışıyor muyuz yoksa hepimiz gerek tecrübelerimiz gerekse beklentilerimiz yüzünden yalnızca bildiğimiz -o- kişileri mi arıyoruz yeni tanıştığımız insanlarda? Hani herkes herkesi olduğu gibi kabul etmeye çalışıyor ya son zamanlarda, hepimiz bi’ kişisel gelişim furyasındayız! Tamam, olduğu gibi kabul edelim de olduğu gibi tanıyor muyuz ki!
İnsanları olduğu gibi tanımak en zor iş! İnsan kendini bile olduğu gibi tanıyamıyor ki. Kendimizi soktuğumuz kalıplar, güçlü olma savaşı, her durumda ve konumda büründüğümüz farklı kimlikler derken biz bile olduğumuz gibi olamıyoruz. Her durumda içimizden gelen tepkiyi veriyor muyuz mesela? Yoksa “… yapmalıyım” diyerek inandığımız -olması gereken-i mi yapıyoruz?!
İnsan kendine karşı bile bu kadar kapalıyken başkasına nasıl açık olabilir ki, nasıl olanı görmeyi başarabilir!
Hepsinden önce; NASIL yaşanmışlıklardan, öngörülerden(!), önyargılardan arınıp yalnızca olana odaklanacağız?!
Ben bulamadım! Bulan varsa söylesin; nasıl tecrübe dediğimiz önyargılardan kurtulacağız!!!
