Olacağı biliyorum, bildiğim şey beni üzüyor. Devrinim, sevgilim Devrinim, seni görmek her zaman çok güzel olacaktı. Savrulan onca şey arasında bazı şeyler birbirleri var diye nefes alırlar. Devrinim, sevgilim, yabancıyız, samimiyetsiz ve yalancıyız, celaliyiz, karanlığız, birbirimizi hiç tanımamış gibiyiz. Vedadan önce vedayız, bu yazı bir sonraki elveda yazısının müsveddesidir. Devrinim, kabul etmesi zor ama yol güzeldi, yolun sonuna vardık artık, sanırım içinde koca bir tarih barındıran bu meskenden ayrılma vaktidir. Yazının geri kalan kısmı okuyucuyu boş çevirmemek için yazılmış üstünkörü bir hikayedir.
Ya kafamın hemen yanından geçen tehditkar atışlar yapabilecek iyi bir nişancı olduğunu gösterecek kadar cüretkar ve soğukkanlıydı yada nereme isabet edeceğini umursamadan üzerime tabakları fırlatacak kadar gözü dönmüştü. Her iki türlü de tehlikeliydi ve onu durdurmam gerekiyordu. Hoşuma gidiyordu bu hali, yarı delirmiş olduğuna emindim. Solumda yanımda patlayan son tabağın ardından kıçımla tezgahın tozunu alarak diğer tarafa geçtim.
-Bak güzelim tabakları kırman yada beni öldürmeye kast etmen mesele değil, fakat ben senin gibi kalın, pörsümüş lastiği yüzünden bileklerime kadar inmiş çoraplar giymiyorum. Beni öldürmek istemem mesele değil ama ayağıma batacak boktan bir cam parçasının kalbime yapacağı yıllar süren bir yolcuğu bekleyemem, o yüzden lütfen artık durur musun? Hem bak kaplumbağaları huzursuz ediyorsun.
Kaplumbağaların bir boktan haberleri yoktu, ucuz karideslerini yemek için bekliyorlardı, akvaryumun ampulüne doğru yayılmışlardı.
