Vefa gibi unutulmuş bir isim UMUT. Zaman zaman insanların dillerine pelesenk olan, İngilizlerin “hope” diye seslendirdiği, sanat müziği şarkılarında söylenen bir sözcük belki de.
İnsan her şeyini kaybedebilir ancak umudunu kaybetmemelidir şiarına mazhar olmuş bir sözcüktür de aynı zamanda.
Ancak literatürde zaman zaman cinsiyetçi noktalarda ayrı düşer, male, female olarak.
Benim yıllar önce tanıdığım bu ismin umudum olmasını hiç beklemedim, dilemedim, arzulamadım desem yeridir. Hayatıma girdiği andan beri habis bir tümör gibi benliğimi sarmasını sadece ve sadece izledim, ve iyi ki de öyle yapmışım diyorum.
İnsan neyle yaşar diye bir kitap okudum bir süre önce Tolstoy’dan. Yazarın anlattıkları ile şimdi söylediklerim arasında dağlar, taşlar var. Ancak insan böyle dostları ile yaşayabilirmiş demek, o kadar içimden geçiyor ve bu dostlara iyi ki varsınız demek istiyorum ki.
Hiçbir şeyden habersiz, ya da her şeyi bilerek anları o kadar güzel birleştirdin ki kalbimin kırık parçalarından birkaçını tamir etme imkanım doğdu. Bundan sonra tamirat yeteneği, parçaların birleşme kudreti onlara göredir
Ancak; Varlığın için semaya teşekkürler. İyi ki varsın. İyi ki hayatımdasın.
Ellerinden, gözlerinden, yanaklarından öperim.
