Kitabın ismini hatırlayamadım. Yıllar önce Güneydoğu Hikayeleri ile ilgili bir kitaptı. Eşleri Subay olan 2 kadın karşılıklı dairelerde oturuyor. Ailecek birbirleriyle görüşüyorlar, çocuklar arkadaş onlar dost. Subay eşler Güneydoğuya göreve gidiyor. Kadınlardan biri camdan bakarken lojmana yanaşan bir cemse görüyor. Cemsede Askeri DR’ u da görünce birinin kaybını bildirmeye geldiklerini anlıyor. Kapı deliğinden gelenleri duymaya çalışıyor. Kapının açılmasından 3. Kata kadar çıkışlarını “O katta durun” diye izliyor. Kendi katlarına geldiklerinde delikten seyri sürdüyor. Ne zaman ki karşı zili çaldıklarında içinde büyük bir sevinç hissediyor ve kendinden utanıyor. Zilden sonra “ Yanlış daire. Karşı dairenin zilini çalın” lafından sonra hiçbirşey hatırlamıyor. Kapıyı kırmışlar ve kadını kapının arkasından çıkartmışlar. Uzun bir süre hastahanede tedavi görmüş. Evine tekrar dönünce karşı komşusu “Aynı duyguları bende yaşadım” demiş…
Bugün 33 tane vatan evladını şehit verdik. Havadisi vermek için her birinin ailesine birer cemse gidecek. Biz bu duyguyu belki de hiç yaşamadık. Umarım hiç kimse de yaşamak zorunda kalmaz.
Bizim orda ne işimiz var? Ya da Yok? Hangi partidensin.? Vatan – millet – sakarya…. bla bla bla. Bu sorular değil şu an sorunumuz. Yitip giden insanlar ve çöken aileler şu an tek derdimiz.
Gençliğimiz – orta yaşlılığımız geçti gitti. Ahir hayatımızda savaş görmemiştik yaşlığa doğru savaşı da görücez gibi gözüküyor. Aklı selimle hareket ederiz inşallah
Hepimizin başı sağolsun….
